अमेरिकामा दोस्रो पटक सुँगुरको मिर्गाैला जीवित मानिसमा प्रत्या...
बैशाख १३, २०८१ बिहिबार
प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले आफ्नो कामले संसार आश्चर्यचकित भयो भनेर हँसाएकै बेला क्रिकेट खेलाडीले साँच्चै संसारलाई आश्चर्यचकित बनाएका छन् ।
प्रधानमन्त्रीको हाँसो, ठट्टा र अरु नेताहरुका झुर काम र बोलीले दिग्दार भएका नेपाली क्रिकेट खेलाडीले थाम्नै नसक्ने खुशी दिएपछि फुरफुर भएका छन् ।
यूएईविरुद्धको एकदिवसीय र टी–ट्वेन्टी शृङ्खला जितेर नेपालले इतिहास रचेपछि राजनीतिको निराशाबीच खेलको उत्साह थपिएको हो । क्रिकेट खेलाडीको आफ्नै बलबुता र मेहनतले मिलेको यो उत्साह र खुशियालीमा राजनीतिक खेलाडी पनि मख्ख छन् । आफूहरुले केही गर्न नसके पनि खेलाडीले देशको शान बढाउने काम गरे भनेर बधाई दिइरहेका छन् ।
नेताहरुबाट वाक्क मात्रै
क्रिकेट खेलाडीले बेलाबेला नेपालीलाई उत्साह थप्दै गर्दा सत्तारुढ र विपक्षी दलका नेताबाट भने नेपालीले सधैँजसो निराशा मात्र भोग्दै आएका छन् । देशमा दुई तिहाईको बलियो सरकार छ । यसअघि पटक–पटक सरकार चलाएको जिम्मेवार प्रतिपक्ष छ । सरकारको कामलाई खबरदारी र प्रतिपक्षलाई जिम्मेवार बनाउने नागरिक संघसंस्था पनि थुप्रै छन् । तर सरकार, प्रतिपक्ष र नागरिक समाज कसैले पनि नागरिकलाई खुशी र सुखी बनाउने गरी काम नै गर्न सकेका छैनन् ।
सरकारकै कुरा गर्ने हो भने केपी शर्मा ओली नेतृत्वको सरकारले एकवर्षे कार्यकाल पूरा गर्नै लागेको छ । पोहोर चुनाव सकिएर कम्युनिष्ट नेतृत्वको बलियो सरकार बन्न लागेको बेला आम नागरिकले ओलीबाट धेरै आशा र भरोसा गरेका थिए । पहिलो कार्यकालमा केही गर्न खोजेका ओलीले दोस्रोपटक सत्ता सम्हालेलगत्तै साँच्चै काम गरेर देखाउनेछन् भन्ने सबैलाई लागेको थियो । तर बितेको एक वर्षमा ओली नेतृत्वको सरकारबाट आमन ागरिकले आशाभन्दा धेरै निराशा मात्रै भोगेका छन् ।
नागरिकको दैनिक जीवनयापन सहज बनाउने र देखिनेगरी केही काम नै भएको छैन भन्दा पनि हुन्छ । योजना, प्रतिबद्धता र भाषणमा बाहेक व्यवहारमा नागरिकले महसुस गर्न सक्ने काम यी यी हुन् भनेर छुट्याउनै हम्मेहम्मे पर्छ ।
हो, काठमाण्डौको कलंकी–कोटेश्वर चक्रपथ, मुग्लिन–नारायणघाटलगायतका केही सडक चिल्ला र फराकिला भएका छन् । काठमाण्डौका सडकमा धुलो उड्न केही कम भएको छ । केही स्थानीय तहले केही राम्रा कामको अभ्यास थालेका छन् । यातायातमा सिण्डिकेट हटेको घोषणा भएको छ । तर सडकमा हिँड्दा र गाडीमा यात्रा गर्दा नागरिकले पहिलेकोभन्दा सहज महसुस गर्न पाएका छैनन् ।
बाँझो जमिन राख्नेलाई कारबाही गर्ने, अनि स्वदेशमै रोजगारी सिर्जना गर्ने लक्ष्य लिएर कामै थालेको सरकारले किसान र साना व्यवसायीका ससाना समस्या पनि हल गर्न सकेको छैन । बन्दा र काउली फलाएका किसान आफ्नो पसिनाको मूल्य नपाएपछि उत्पादन बारीमै सडाउन र कुहाउन बाध्य छन् ।
भ्रष्टाचारीको मुखै हेर्दिन भनेर प्रधानमन्त्रीले भाषण गरे पनि भ्रष्टाचार, अनियमितता र कालोबजारी हटेको छैन । मूल्यवृद्धि उस्तै छ । सर्सतीभन्दा आमनागरिकले दैनिक जीवनमा अनुभव गर्न सक्नेगरी राहत र आश भेट्याउनै सकेका छैनन् ।
केही ठूला आयोजना र विकास निर्माणका कामले गति लिने संकेत देखिए पनि चुनावको बेला नागरिकलाई आश देखाएअनुसार ओली नेतृत्वको सरकारले केही गर्नै सकेनभन्दा पनि हुन्छ । प्रधानमन्त्री ओली हरेक भाषणमा झटकलाग्दा र उदेकलाग्दा कुरा मात्रै छाँट्नुहुन्छ, कुराअनुसार झटकलाग्दो र उदेकलाग्दो काम थाल्नुहुन्न । अरु मन्त्रीहरुका काम गराइ पनि खासै उत्साह जगाउने खालका छैनन् । के–के न गर्छु भनेर सिंहदरबार छिरेका नेताहरु केमा किन अल्झिए भनेर नागरिकले खुट्याउनै सकेका छैनन् ।
सरकारलाई जिम्मेवार बनाउनुपर्ने सत्तारुढ दल नेकपा आफै आन्तरिक किचलोमा छ । केन्द्रमा एकता भए पनि जिल्ला र स्थानीय तहमा अझै पार्टी एकता भएको छैन । नेतृत्व तहमै पहिलेको एमाले र माओवादीको ‘भूत’ सवार छ । भेनेजुएलाको आन्तरिक मामलामा बोल्न हुने थियो कि थिएन र बोलिसकेपछि अब के गर्ने भन्नेमै नेताहरु अलमलमा छन् । ‘बेला न कुबेला, भेनेजुएला’ प्रकरणले सरकार र सत्तारुढ दल बिनाअर्थको झमेलामा फसेको छ ।
सरकारलाई लयमा हिँडाउनको लागि खबरदारी गर्नुपर्ने प्रमुख प्रतिपक्षी कांग्रेसको हालत पनि उस्तै छ । कांग्रेसका नेताहरु आन्तरिक किचलोबाट माथि उठ्नैसकेका छैनन् ।
डा. गोविन्द केसीको समर्थनमा केही दिन सदन अवरुद्ध गर्दै आएको कांग्रेसले प्रतिपक्षमा बसेर प्रभावकारी भूमिका निर्वाह गर्न असफलजस्तै भएको छ । उसका कार्यकर्ता सरकारी गाडी जलाउने काममा रमाउन थालेका छन् । यो काम खराब हो भनेर गगन थापालगायतका केही नेताले भने पनि त्यस्ता खराब काम गर्नेलाई कारबाही गर्न सक्ने आँट कांग्रेसमा छैन । गुटबन्दी र आन्तरिक आरोपप्रत्यारोपबाट माथि उठ्ने खुड्किला नै नभेटेर कांग्रेसका नेताहरु रनभूल्लमा छन् ।
सत्तारुढ र प्रमुख प्रतिपक्षी दलकै हालत यस्तो छ भने अरु साना दलले झन् नागरिकलाई कसरी आश बढाउन सकून् र ! उनीहरु पनि ठूला दलकै पदचिन्ह पछ्याएर रुमल्लिरहेका छन् ।
क्रिकेटको आश र सरकारमाथिको विश्वास
देशमा सरकार र दलहरुका काम गराइले दिक्क बनाइरहेको बेला युवा क्रिकेट खेलाडीले एकाएक नेपालीको मुहारमा चमक ल्याइदिएका छन् । यूएईविरुद्धको एकदिवसीय र टी–ट्वेन्टी शृङ्खला जितेर इतिहास रचेसँगै नेपालीको मुहार धपक्क बलेको हो ।
विदेशमा गएर उसकै भूमिमा शानदार प्रदर्शनसहित दुई दुईवटा सिरिज जित्नुसबै नेपालीका लागि गौरवको विषय हो । रंगशाला लगायतका अरु भौतिक संरचना र आवश्यक सुविधा नभए पनि नेपाली क्रिकेट खेलाडीले मौका पायो भने संसारलाई चकित बनाउन सक्छन् भन्ने यो उदाहरण हो ।
योसँगै नेपाली क्रिकेटमाथि अन्तर्राष्ट्रिय समुदायको ध्यान थप तानिएको छ । नेपाल क्रिकेटमा कमजोर छैन भन्ने सन्देश दिएको छ । तर यसअघि बेलाबेला र अहिले योबेला नेपाली क्रिकेटले दिलाएको यो खुशी कायम राख्न भने धेरै काम गर्न बाँकी छ ।
क्रिकेटको बलिङ र ब्याटिङमा चम्केको लयलाई कायम राख्दै अझै सुधार्न खेलाडीले त ध्यान दिनुपर्छ नै । त्योभन्दा पनि ठूलो कुरा सरकारले बधाई, सम्मान र पुरस्कार वितरणमा मात्रै आफूलाई सीमित गर्न खोज्यो भने यो उत्साहले निरन्तरता नपाउन सक्छ ।
नेपाली क्रिकेट ठूला देशहरुको बाटोमा त अघि बढ्यो । तर अरु देशले क्रिकेट र खेल क्षेत्रलाई लगानी र हौसला थपेजस्तै नेपाल सरकारले खेलाडी र खेल क्षेत्रमा काम गर्न र योजना बनाउन सकेको छैन । देशको शान बढाएका क्रिकेट खेलाडीको बारेमा सरकारले सोचेन भने अहिलेको सफलता क्षणिक मात्र हुनसक्छ ।
अन्तर्राष्ट्रिय क्रिकेट रंगशाला बनाउनसमेत कलाकारको भर पर्ने र उनीहरुलाई नै अगाडि सारेर रमितेजस्तो बनेको सरकारले खेलाडी र खेलप्रेमीको मन जित्ने गरी काम गर्न सक्ला र ?
दुई दशकदेखि रेडियो र अनलाइन पत्रकारितामा संलग्न मिलन तिमिल्सिना समसामयिक विषयमा विश्लेषण र व्यंग्यमा दखल राख्नुहुन्छ।