कविता

चुनावताका घरघर पुग्ने सरकारको अहिले नाक मुख देखिँदैन
आजित अनि निराश छन् नागरिक कसैको अनुहार हँसमुख देखिँदैन ।
चुनावी घोषणापत्रमा नेपाललाई स्विजरल्याण्ड बनाइने सपना देखाइयो
के ती सबै नारा चुनाव जितेर कुर्सीमा टाँसिएर बस्न मात्रै लेखाइयो ?

कोरोनाको महामारीमा काम गरेर खान्छु भन्दा पनि खान पाइँदैन
हामीले तिरेको कर यस्तो विपत्तिमा हामीलाई किन चाहिँदैन ?
मजदुर र विपन्नका आँखाबाट खसेका आँसु सरकार किन देख्दैन
नदेखेको झैँ गर्दैछ सरकार कि साँच्चै आँखा नै देख्दैन ?

कि काम देऊ कि खान देऊ भन्दा पनि सरकार हिरा मागे झैँ गर्छ
अनि सरकार भाषणै पिच्छे भन्छ, जनावर त भोकले मर्दैन मान्छे के मर्छ ।
सुरक्षाका मापदण्ड अपनाउँदै केही प्रावधानहरु हटाइदिए कति जाती हुन्थ्यो
हामी भोकै मर्ने अवस्थामा पुगेर हो नत्र रुन कसलाई मन थियो ।।

सरकार छ कि छैन भनेर थाहा पाउन चुनाव नै कुर्नुपर्ने किन ?
एकचोटि हैन दुईचोटि हैन सधै धुरुधुरु रुनुपर्ने नै किन ?
सपना नै देख्न नहुनेले ‘समृद्ध नेपाल सुखी नेपाली’ को सपना देखिएछ
यसपालि चाहिँ केही हुन्छ भन्दै नेताको पछिपछि व्यर्थै कुदिएछ ।।

गफ पेलेरै हुने भए हामी उहिल्यै जहाज र रेल चढिसक्थ्यौँ
भान्सासम्म आइपुगेको ग्यासको पाइपमा खाना बनाइ सक्थ्यौँ ।
साँच्चै निमुखा र वास्तविक पीडितको अनुहार कहिले हेरिन्छ
जुन जोगी आए पनि कानै चिरेका भन्ने उखान कहिले फेरिन्छ ?