अन्ततः मेरो विकल्प मै हुँ भन्ने शैलीमा संविधानको सबै धाराबाट आफूमात्र सरकार चलाउने केपी शर्मा ओलीको महत्वाकाङ्क्षा माटोको हाँडी झैँ फुटेको छ । आफ्नै कार्यशैली र अहंकारका कारण हुँदाखाँदाको प्रधानमन्त्री पद गुमेको छ । ‘सुखी नेपाली र समृद्ध नेपाल’ को नारा कार्यान्वयन गरेर इतिहास बनाउने सुनौलो अवसर खेर गएको छ । पहिलोपटक प्रधानमन्त्री हुँदाको नाम र जस दोस्रोपटक प्रधानमन्त्रीको हुँदाको कार्यशैलीले झण्डैझण्डै धुलिसात बनाएको छ । 

सत्य के पनि हो भने, २०७४ को आमचुनावको जनादेशले ओलीकै लागि  प्रधानमन्त्रीको पद तोकेको थियो, तर ओलीका लागि त्यो नपाउनेले पाएको केरा सरह भै दियो । पाँच वर्ष सरकार चलाउन दिएको जनादेशलाई ओलीले सदुपयोग गर्न जानेनन्, सिकेनन् र सकेनन् । फलस्वरुप परमादेशबाट देउवालाई प्रधानमन्त्रीको ‘उपहार’ मिल्यो । परमादेश पालना गर्ने विकल्पको बहाना नपाएर मात्रै ओलीले देउवालाई बालुुवाटार पस्ने बाटो खोलेका हुन् । प्रतिपक्षमा बस्ने जनादेश पाएका देउवा अदालतले दिएको चकलेट चाट्न पाएर गद्‌गद् छन्, तर आम नागरिकका लागि ओली जानु र देउवा आउनु कागलाई बेल पाके जस्तो मात्रै हो । 

झण्डै दुई तिहाइको सरकार चलाउने जनादेश पाएका ओलीले न समयलाई चिने, न इतिहासको गति बुझे । चुनावी भाषण र घोषणापत्रमा उल्लेख गरिएका रेल, पानीजहाज, घरघरमा ग्याँस पाइप, आफ्नै देशमा तेल उत्खनन्, सबैलाई रोजगारी, सुशासन लगायतका काम थाल्न बाधा र व्यवधान थिएन । जे गर्न खोज्यो, त्यही गर्न सक्ने सम्भावना थियो । तर ४० महिनाभन्दा बढी समय सरकारमा बिताएका ओलीको कार्यकाल आसेपासे पोस्नमा बित्यो ।

पार्टीको आन्तरिक विवादलाई देखाएर प्रतिनिधि सभामा प्रहार गरे । संवैधानिक राष्ट्रपतिलाई विवादित बनाउने काम गरे । संवैधानिक निकायको मर्यादा र निष्पक्षतामाथि जोकोहीले प्रश्न उठाउने अवस्था सिर्जना गरे । कोराेनाले उत्पन्न गरेको आर्थिक सङ्कटतिर आँखा लाएनन्, कोरोनालाई मजाक बनाउँदा सयौँ नागरिकले अनाहकमा ज्यान गुमाए । सरकारको नेतृत्वमा बसेर देश र नागरिकको हितमा काम गर्नुपर्ने बेला पार्टीभित्रको अन्तरकलहमै धेरै समय खर्च गरे । 

यस्तै कार्यशैली र घटना क्रमले ओलीले गरेका राम्रा कामसमेत छायाँमा पारेको छ । भारतीय कब्जामा रहेको नेपाली भूमी समेटेर चुच्चे नक्सा, मेलम्चीको पानी, ऐतिहासिक धरहरा र रानीपोखरी पुनर्निर्माण गर्न, सडक, बिजुली, विमानस्थल लगायतका क्षेत्रमा भएका आशालाग्दा उपलब्धिभन्दा ओलीको कार्यशैली र सत्ता बहिर्गमनलाई इतिहासले बढी सम्झनेछ ।

ओली हटेर देउवा प्रधानमन्त्री बन्न लाग्दा नागरिक झन् निराश छन् । देश र नागरिकका लागि केही गर्न सकिन्छ भनेर पुष्पकमल र माधव नेपालले ओलीको ठाउँमा देउवालाई अघि सारेका पनि होइनन् । आम नागरिकलाई झैँ देउवाका प्रस्तावक दाहाल र नेपाललाई पनि थाहा छ, देउवा र ओली एउटै सिक्काका दुईटा पाटा मात्र हुन् ।

ओलीले पहिलोपटक प्रतिनिधि सभा विघटन गर्दा देउवा चुनावकै पक्षमा थिए । तर आफ्नै पार्टी, माओवादी र चोइटो एमालेको समर्थन पाएपछि मात्र उनी मध्यावधि चुनावको विपक्षमा लागेका हुन् । अहिले पनि झण्डै डेढ वर्ष कार्यकालको प्रधानमन्त्री बन्न उनलाई भित्रैदेखि मन थिएन । तर प्रचण्ड र माधव नेपालले जोडबल गरेपछि उनले नाइँ भन्न सकेनन् । त्यसमाथि ज्योतिषीले भनेको ७ पल्ट प्रधानमन्त्री हुने भविष्यवाणी पूरा गर्ने रहर त पहिलेदेखि नै छँदै थियो ।  प्रधानमन्त्री बन्ने बाटो खुले पनि सत्ता चलाउन देउवालाई सजिलो छैन ।

पहिलो कुरा त देउवा आश मरेका र अभरिला नेता हुन । यसअघि चारपटक प्रधानमन्त्री हुँदा उनले पनि ओलीले झैँ लोकतन्त्रको हत्या गरेकै थिए । दरबारमा प्रजातन्त्र बुझाएको आरोप त इतिहासले देउवालाई लगाइसकेकै छ । 
दोस्रो, उनी चोइटो एमालेको दयामा बनेका प्रधानमन्त्री हुन पुगेका छन् । देउवालाई प्रधानमन्त्री बनाउन हस्ताक्षर गर्ने १४६ सांसदमध्ये २३ जना एमालेका हुन् ।

संवैधानिक व्यवस्थाअनुसार देउवाले एक महिनाभित्र विश्वासको मत लिनुपर्छ । विभीषणको रुप धारण गरि ओलीलाई सिंहासनबाट फ्याकेपछि माधव नेपाल आफ्नो टाउकोमा फेरि एमालेको प्वाँख सिउरिन प्रयासमा छन् । उनको प्वाँख कसैले नझारेसम्म वा आफैँ नझरेसम्म न त देउवाले बहुमत पाउँछन्, न त बहुमत नपाएको ७६ (५) को प्रधानमन्त्रीले पाउने चुनाव नै गराउन सक्छन् । 

त्यसमाथि भाडभैलो मच्चाउन नाम कमाएका प्रचण्ड जस्ता र अराजकतामा रमाउने बाबुराम र उपेन्द्र जस्ता नेताहरुले देउवाको काँधमा बन्दुक राखेर आफ्नो निशाना लगाउने पनि प्रस्टै छ । त्यसैले, देउवा आउनु र ओली जानुले नागरिकले भोगिरहेका कोरोना कहर, बाढी पहिरो जस्ता समस्या समाधानमा कुनै तात्विक असर पर्ने छैन ।