जितु खड्का/साउदी अरेबिया । 

म अहिले साउदीमा काम गर्छु । यहाँ काम गर्न थालेको १६ वर्ष भइसक्यो । यी १६ वर्षका सुखदुःख अचम्मका छन् । 

सुरुका दिनमा भाषा जानिएन । अरबी भाषा चल्दो रहेछ । अरबीको अ पनि जान्दैन थिएँ । फेरि काम पनि सम्झौता भन्दा फरक पर्‍यो । सुरुमा रेडियो र टिभी बनाउने काममा भनेर आएको तर ‘टि ब्वाई’को काम पाइयो । 

दुई महिना त्यही काम गरेँ । पछि साहुले धर्म परिवर्तन गर्न दवाव दिए । मलाई आफ्नो धर्म छाड्न मन लागेन । त्यसपछि मलाई सुक्को पैसा पनि दिएनन् । 

काम नराम्रो भएपछि मैले साहु परिवर्तन गर्न खोजेँ । साहुले दिएनन् । मैले बरु अवैधानिक भएरै काम गर्छु तर तिम्रो काम गर्दिन भनेपछि साहु माने ।

भिसा, हवाई टिकट र यहाको अस्थाई परिचयपत्र बनाएको पैसा हिसाब गर्दा मैले चार महिना गरेको काम वापतको तलबमा पनि १५ सय रियाल थप्न पर्‍यो । 

सापट खोजेरै मैले त्यो काम छाडेर अल–साफी डेरी फारममा काम गर्न थालेँ । यो कम्पनीमा सुरुमा पाँच सय रियालमा काम गरेको हुँ । अथवा त्यो बेलामा मेरो तलब जम्मा १० हजार रुपैयाँ हुन्थ्यो । पद लेवरको थियो । 

अहिले म यही कम्पनीमा क्वालिटी कन्ट्रोल ल्याबमा टेक्निसियनको हैसियतमा काम गर्छु । हप्तामा दुई दिन बिदा पाइन्छ । वर्षमा एक पटक एक महिनाको बिदामा घर फर्किन पाइन्छ । एक महिना बिदा बस्दाको तलब सहित कम्पनीले नै दुईतर्फी टिकट उपलब्ध गराउँछ । 

साथै मैले नेपालको आन्तरिक विमान चढेँ भनेपनि बिल दिएपछि पैसा खातामा हालिदिन्छ । तलब चाहिँ नेपालका प्रधानमन्त्रीको तलब भन्दा अलि बेसी हुन्छ । (स्मरण रहोस २०७३ साउन १ गतेदेखि प्रधानमन्त्रीको मासिक पारिश्रमिक (सेवा सुविधा बाहेक) ७७ हजार २७५ रहेको छ ।) 

मेरो साउदीको १६ वर्षे अनुभवले यो भन्छ कि यहाँ भाषा, धर्म, सीप र ज्ञान भयो भने राम्रो हुन्छ । 

खड्काले आफ्ना भोगाई इमेल मार्फत उज्यालोलाई पठाउनु भएको हो ।